(Φωτογραφία: Στράτος Γιαννόπουλος ©)
Μοναξιά του έρωτα
Πέρασαν τόσες νύχτες και τόσες μέρες που εσύ δεν
είσαι εδώ. Μίκρυνε ο κόσμος όλος και γέμισαν τα δυο μου μάτια με μοναξιά και η
ζωή που ζω μοιάζει με ξενιτιά. Κι όμως ακόμα ανίκητη είναι η μορφή σου κι αξέχαστη
η φωνή σου. Δεν θέλω να θυμάμαι κι όμως θυμάμαι.
Θυμάμαι πως το χαμόγελο σου αγάπησα πρώτα κι
εκείνα τα μάτια σου που έσταζαν μέλι, απορία, θέλω και πρέπει μαζί. Πόθοι μου
απόρθητοι. Σου μιλούσα και μου έλεγες ότι τα λόγια μου μαγεύουν. Με την ανάσα
της ψυχής μου σου μιλούσα και σου μιλώ. Στο όνομα της αγάπης για την αγάπη.
Ξόδεψα σελίδες, ελπίδες, μουσικές, αναπνοές και προσμονές στο τίμημα του έρωτα
για σένα. Δεν ήθελα να σε αγαπήσω μα άφησα την καρδιά μου επάνω στην δική σου
να ψιθυρίσει.
Κι ύστερα πόνεσα γιατί ήθελα να προλάβω να σου
χαρίσω όλα τα τριαντάφυλλα της γης κι όλους τους μενεξέδες της αυγής. Δεν
πρόλαβα και μάτωσα πολύ. Μου έφυγες νωρίς. Και τότε έπαψα να κοιτώ την θάλασσα,
τον ουρανό, σταμάτησα να τραγουδώ, απέφευγα τα βλέμματα των ανθρώπων. Έχασα τα
δικά σου λόγια και χάθηκα κι εγώ. Κλείδωσα την αγάπη μου μέσα σε ένα βιβλίο που
κανείς ποτέ δεν θα διαβάσει και στίχο που δεν θα ειπωθεί την έκανα.
Έμεινα
στον τόπο εκείνο που μοναξιά του έρωτα τον λένε και με την απουσία σου φτιάχνω
τριανταφυλλένια αγκάθια και πληγώνω κάθε φιλί μου που ονειρεύομαι πως στο δικό
σου στόμα φτάνει. Δεν αντέχω να ξεχάσω. Θα ήθελα να ήσουν εδώ. Κι ας μην σε πω
ποτέ ξανά αγάπη μου, αγάπη μου! Μου αρκεί που ξέρω πως σε αγαπώ και σε αγαπώ
και θα σε αγαπώ ακόμα κι όταν πάψω να υπάρχω. Ένα μόνο να θυμάσαι σε παρακαλώ.
Εκείνη την ημέρα που ήμασταν στη θάλασσα μαζί και σου έδειξα το φεγγάρι μέσα σε
μια λιακάδα του χειμώνα.
Μαίρη Τσίλη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου