(Φωτογραφία: UP ART ©)
«Ραβασάκι
Αγάπης»
Η Άνοιξη με βρήκε λίγο πριν έρθει.
Παράξενο είπα. Πριν μπει καλά καλά
ο Μάρτης και πριν ανθίσει η πρώτη μυγδαλιά του κουτσοΦλέβαρου ήρθε και κάθισε
ένα λουλούδι παράταιρο στην καρδιά. Θυμάμαι που της είπα τέρμα τα ανθίσματα από
εδώ και μπρος και τη μάλωσα. Παραπονεμένη σε μια γωνιά συνέχιζε τη μηχανική της
λειτουργία. Εκείνη την απαραίτητη για τη δική μου επιβίωση. Το ξέρω, υπήρξα
ιδιαιτέρως σκληρή μα είναι που με έριξε στα τάρταρα πολλές φορές και έμεινα να
κρατάω το στήθος πεσμένη σε πατώματα, σε θάλασσες, σε φίλους. Όχι πια, της είπα
και εκείνη τραυματισμένη υποχώρησε ή αποχώρησε ούτε που ξέρω.
Η Άνοιξη με βρήκε βουίζοντας.
Μια μέλισσα με κυνηγούσε καιρό
τώρα. Βούιζε στο αυτί μου τόσο ενοχλητικά. Γύριζα και την έβλεπα συνέχεια πίσω
μου. Στο δαίμονα, της έλεγα. Όλα μαραμένα, είναι τι ζητάς; Γύρνα στην κυψέλη
σου και παράτα με!Και εκείνη επίμονη να ψάχνει την κρυμμένη μου γύρη. Είχα;
Έχω; Κανείς δεν ξέρει πώς και γιατί, αλλά με τον καιρό
γίναμε φίλες και τα λέγαμε. Μέρα στη μέρα αδειάζαμε και γεμίζαμε από λόγια,
περιμένοντας την επίσημη είσοδο της εποχής, ετοιμοπόλεμες και οι δυο για τον
γδάρτη μήνα που δε θέλει να δεχτεί την αλλαγή της φύσης και παλεύει σα φρουρός
του χειμώνα να ταράξει τα ύδατα. Έτσι κι εγώ σαν Μάρτης με έγδερνα χωρίς να
θέλω να δεχτώ…
Η Άνοιξη με βρήκε να θυμάμαι.
Κάτι τέτοιες εποχές θυμάμαι τους
ήχους. Και τα χρώματα. Και τις μυρωδιές. Και αναρωτιέμαι πόσο λειψή γίνομαι
όλες τις υπόλοιπες. Μου φταίνε ή τους φταίω ποιος ξέρει. Ίσως να έπρεπε να
έχουμε μόνο Άνοιξη, μου απαντά μια ολόφρεσκη Αμυγδαλιά του κουτιού
ξεμπουμπουκιασμένη και τόσο επικίνδυνα όμορφη. Μα καλή μου της λέω, πίνοντας
δυο γουλιές από τον παγωμένο μου καφέ, αν ήταν έτσι θα ήσουν πάντα ανθισμένη
και εγώ πώς θα σε περίμενα να ανθίσεις;
Η Άνοιξη να δεις που με βρήκε πιο
σοφή.
Όχι δε σε περίμενα. Και όμως Ναισε
περίμενα! Ζητούσα απεγνωσμένα ένα Φακό. Από εκείνους τους μεγάλους που κρατούν χολιγουντιανοί
αστυνομικοί και ψάχνουν να ξεδιαλύνουν τα μυστήρια του εγκλήματος. Μη με ρωτάς
ποιο έγκλημα. Αν νιώθεις ένοχος, αν άυπνος γυρνάς, αν έχεις διπλο-μανταλώσει
κάθε πόρτα επαφής, αν έχεις κρυφτεί, αν έχεις αρνηθεί αξίες, ανθρώπους και
εσένα, κάποιο σοβαρό έγκλημα έχεις διαπράξει και δεν το ξέρεις, δε μπορεί να
εξηγηθεί αλλιώς.
Η Άνοιξη με βρήκε στο παραπέντε.
Στο παραπέντε της αποδοχής της
ενοχής μου. Και μου το επιβεβαίωσε με τον πιο ανθισμένο τρόπο. Με έναν έρωτα.
Ένας έρωτας που ήρθε για να μη μείνει και να μη μετουσιωθεί σε τίποτα. Ήρθε
απλά για να πάρει τις προηγούμενες εισπράξεις μου, μη φανταστείς κάτι δίφραγκα
είχα που κουδουνίζαν στο συρτάρι της μηχανής της καρδιάς και να μηδενίσει το
ταμείο της Αγάπης. Να δηλώσω πτώχευση και να ξεχρεώσω έτσι. Να προχωρήσω χωρίς
χρέη σε τούτη τη ζωή. Καιρός ήταν να δηλώσω φτωχή και να το παραδεχτώ. Να το
μάθουνε οι γύρω μου, να μη ζητούν δανεικά. Να ζητώ εγώ μονάχα. Να θέλω. Να ποθώ…
Η Άνοιξη ήρθε και με βρήκε.
Με βρήκε για να μου πει πως είναι
και ετούτοι οι έρωτες που δεν σε πάνε κάπου αλλού από εδώ που είσαι και αυτό
είναι ΟΚ. Δε θα γίνουν ποτέ κάτι άλλο πέρα από έρωτες. Πέρα από συναισθήματα.
Μοιρασμένα και γενναία. Που σπάνε τις σιωπές. Που αγκαλιάζουν με λόγια. Είναι
και αυτοί οι έρωτες, αυτές οι αλλόκοτες οι αγάπες, οι πλήρεις, που σου λένε πως τελικά αρκεί ένα γύρισμα της παρτίδας.
Μία άλλη καλύτερη κίνηση σε κάποιο σκάκι ή σε ένα παιχνίδι με τράπουλα. Και πως
δε χρειάζεται να φυλάς κάποιο χαρτί. Αρκεί ένα φύλλο. Αρκεί να έχεις μονάχα ένα
χαρτί στην τσέπη. Κείνο που θα σε πάει πιο πέρα από το σημείο που είσαι. Είτε γράφει
πάνω του έναν άσσο είτε 1, 2,3… θα σε μετακινήσει μία σπιθαμή ή έναν Παράδεισο
ή μια σπιθαμή Παραδείσου…
Η Άνοιξη μας βρίσκει.
Μας βρίσκει όταν τριγυρνάμε
σακάτηδες και ανήμποροι, για να μας πει ότι και το πιο ξερό κλαδί κάποτε
γίνεται μέρος σκιερό για τους κουρασμένους, ανθισμένο δεντρί για τους
αχόρταγους φωτογράφους, κομμάτι ποίησης για τους λειτουργούς των ονείρων,
σημείο (0,0) για τους αιώνια ερωτευμένους.
Η Άνοιξη με βρήκε πράγματι.
Κι εγώ ταπεινά την ευχαρίστησα.
Όπως της αρμόζει. Με τούτο το ραβασάκι Αγάπης. Για να σου το χαρίσω. Σα φύλλο.
Σαν ευχαριστώ. Σαν τίποτα…
Μάχη
Τζουγανάκη
(Πηγή φωτογραφίας: https://www.facebook.com/474316282653320/photos/pb.474316282653320.-2207520000.1459862373./970061139745496/?type=3&theater)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου