«Αν δεν υπήρχαν λόγια» της Ειρήνης Φραγκάκη

(Φωτογραφία:UP ART ) «Αν δεν υπήρχαν λόγια» Αν δεν υπήρχαν τα λόγια, ίσως δεν θα ‘χε αξία να ζούμε. Γιατί χωρίς αυτά μπορεί ίσως να επιβιώσει ο άνθρωπος αλλά δεν ζει η καρδιά. Η καρδιά θέλει πάντα ν’ ακούσει, να γλυκαθεί, να νιώσει. Θέλει πάντα λόγια. Λέξεις γεμάτες νοήματα για να σχηματίσει εικόνες, να ονειρευτεί. Θέλει ταξίματα και χάδια η καρδιά, αλλιώς δεν μπορεί να ζήσει. Χτυπάει κι ο χτύπος της είναι κοιμισμένος. Άρρωστος. Δεν αντέχει τη σιωπή, τη μόνιμη σιωπή. Αν δεν την σπάσει δεν έχει νόημα για εκείνη να υπάρχει.  «Μίλησέ μου» απαιτεί διαρκώς από την άλλη καρδιά, αυτή που κάθε φορά  έχει κοντά της κι αν δεν της μιλήσει, αν δεν της δώσει σημασία, την πιάνει το παράπονο και στάζει δάκρυα που άλλοτε φτάνουν στα μάτια και άλλοτε όχι. Αλλά όπως και να ‘χει είναι πίκρα και πόνος και στέρηση. Μοιάζει με μωρό η καρδιά που για να ηρεμήσει θέλει την αγκαλιά και το στήθος της μάνας του για να νιώσει ασφάλεια και να πάρει το γάλα. Για την καρδιά τούτο το γάλα και η ασφάλεια, είναι τα λόγια. Οι λέξεις. Οι μελένιες λέξεις. Γιατί αυτές θα ηρεμήσουν τις αγρύπνιες της και θα νανουρίσουν τις φοβίες της. Αφού… καρδιά χωρίς φοβίες δεν υπάρχει κι ας μιλάνε για σκληρές καρδιές, καρδιές που αντέχουν, καρδιές που δεν θέλουν πολλά. Απ’ όποιο υλικό και να ‘ναι φτιαγμένες… έχουν αυτιά οι καρδιές. Είναι γεμάτες αυτιά. Θέλουν να ακούνε. Παραμύθια θέλουν, να μιλάνε μόνο για καλές νεράιδες και να λείπουν οι κακοί. Όλες οι καρδιές άλλωστε χάρτινες είναι, γιατί πάνω σε όλες γράφονται πράγματα, άσχετα αν σε κάποιες είναι το χαρτί είναι τέτοιας ποιότητας που με τον χρόνο όσα γράφτηκαν σβήνονται, κάνοντας τες σαν να μην είχαν ποτέ τους ιστορία. Όχι, οι καρδιές χωρίς λέξεις, δεν ζουν. Και μοχθούν γι αυτό και αναιρούν ζωές, στιγμές, καθαιρούν ανθρώπους αν αυτές τις λέξεις δεν μπορούν να τις δώσουν. Κι ας ξέρουν πως όλα ακούνε – όπως και όσα λένε- , κλεμμένα λόγια είναι, που θα ειπωθούν ξανά και ξανά σε πολλούς και ίσως και να μην αλλάξει ούτε ο ήχος τους. Γιατί απλά η ζωή κυλάει μ’ επανάληψη, τόσο πολύπλοκα και τόσο μπερδεμένα……. Ειρήνη Φραγκάκη http://irene-f.blogspot.gr/ https://www.facebook.com/irene.frag.1 (Πηγή φωτογραφίας https://www.facebook.com/474316282653320/photos/a.476106979140917.1073741826.474316282653320/1026568234094786/?type=3&theater)

“Γιατί παππού;” της Αλεξάνδρας Στελλάκη

(Φωτογραφία:UP ART )

Γιατί παππού;

Παππού, γιατί τον έσφαξες τον πετεινό;
Για να γλιτώσουμε απ’ του ξυπνήματος
του πρωινού τη ζάλη.

Και τη συκιά γιατί την έκοψες;
Για να’ χουμε απ’ τους χαφιέδες
ήσυχο κεφάλι.

Τον φύλακα τον σκύλο μας γιατί χαρίζεις;
Για την ασφάλεια κόρη μου
μονάχη σου να ορίζεις.

Στο καφενείο γιατί δεν πας το αγέρι σου να’ αλλάξεις;
Είναι για εμένα βλέπεις πια
μεγάλες οι αποστάσεις.

Μα αφού οι σκοτούρες σε απωθούν,
για εμένα γιατί τρέχεις ολημερίς αδιάκοπα
να μ’ έχεις στις ανέσεις;

Εγώ ψυχή μου γέρασα.
Μα σε θωρώ και κλαίω.
Ενός παιδιού μεγάλωμα επίτευγμα σπουδαίο.

Αλεξάνδρα Στελλάκη

(Πηγή φωτογραφίας:https://www.facebook.com/474316282653320/photos/a.476106979140917.1073741826.474316282653320/1026568554094754/?type=3&theater )

«Χειμώνας» της Βασιλικής

(Φωτογραφία:UP ART )

Χειμώνας

Χειμώνας στην καρδιά
    κήπος μαραμένος χέρι απλωμένο 
    λουλούδια κόβει 
   σκέψεις ευτυχίας μακρινές
   ήλιος σκοτεινός δωμάτιο αδειανό
 ένα   κλάμα μωρού  ηλιοβασίλεμα
    Χειμώνας νερό πικρό
  δηλητηριάζει την ψυχή
  παιδί χαμογέλα
  το καλοκαίρι είναι κοντά

(Πηγή φωτογραφίας:https://www.facebook.com/474316282653320/photos/a.476106979140917.1073741826.474316282653320/1026581230760153/?type=3&theater)

"Συνάθροιση" της Τάνιας Βουδούρη

Τρεμοπαίζουν μέσα στη νύχτα τα κύμβαλα. Οι ήχοι γνώριμοι μοιάζουν πίσω απ’ το διάφανο ιστό. Το σκοτάδι στήνει καρτέρι απόψε στη μνήμη. Θαρρώ, πως είναι ανάγκη για λίγο να σωπάσεις.

Τα βράδια, μικρά βεγγαλικά συντροφεύουν τις διαδρομές μας. Μέσα από στενά καλντερίμια οι οσμές των σκέψεων αναρριγούν καθώς περιδιαβαίνει το χνώτο σου ανάμεσά τους. Μαγεμένες από το άρωμα των νοτισμένων αναμνήσεων σαλεύουν λίγο πιο πέρα οι στιγμές. Οι σκιές, σαν βουβές αφορμές ξεπροβάλλουν μπροστά σου. Δεν προλαβαίνεις τώρα. Είναι αργά.

Μαύρα στίγματα επάνω στη σάρκα διακωμωδούν τον λιγοστό χρόνο που απομένει. Γνώριμα τα σημάδια για όποιον γνώρισε.

 Κι αυτό, δεν είναι διόλου εύκολο.

Τρεμοπαίζουν μέσα στη νύχτα οι φωταψίες. Οι κίνδυνοι μοιάζουν μεγαλύτεροι όταν αποζητάς ισορροπία σε τεντωμένο σχοινί επάνω. Το σκοτάδι μπορεί να απογυμνώσει εξολοκλήρου το αύριο και καμιά αιωνιότητα δεν πρόκειται να τροφοδοτήσει με νίκες τη σιγή σου. Είναι απάτη πως τίποτε δεν απομένει. Θαρρώ, πως είναι ανάγκη για λίγο ν’ ακουστείς.

Τα βράδια, μικρά βεγγαλικά εκρήγνυνται στο νυχτερινό ουρανό. Πίσω από φωτεινούς αστερίσκους αντικατοπτρίζονται φιγούρες που στροβιλίζονται σ’ ένα αδιάκοπο παιχνίδισμα δημιουργώντας άφοβα μέσα από τις φωταψίες, μαγικές διαδρομές. Στα στενά καλντερίμια, με τους φρεσκοβαμμένους τοίχους και τ’ ανθισμένα παρτέρια ανασαίνουν ακόμη οι ψίθυροι των αναμφίβολα αστέριωτων προσδοκιών. Πίσω από μισάνοιχτες πόρτες, οι διαθέσεις στέκουν αμίλητες και κοιτούν. Μεσολαβούν στη σιγή των μεγάλων βηματισμών, στην καθάρια προσμονή του νου που αιχμαλωτίζει ακόμη την ελπίδα και το όνειρο. Σ’ όλο το μήκος του δρόμου, οι ομολογίες των περαστικών κατατρώγουν των ερώτων τα σωθικά.

Όμως εσύ, αγαπάς...

κι ας μοιάζει η συνάθροιση των αποψινών αισθήσεων, αναπόφευκτη.

Τα κύμβαλα μέσα στη νύχτα, τρεμοπαίζουν ακόμη.

"ΣΦΙΞΕ ΜΕ ΚΙ ΑΛΛΟ" της “persona non grata”

(Φωτογραφία:UP ART )

 

ΣΦΙΞΕ ΜΕ ΚΙ ΑΛΛΟ

Δέρμα ατλάζι

       Δεν ξεχωρίζω

               σάρκα δικιά του

                          δικά μου μέλη

Σφίξε με κι άλλο

         Κόρωσε η φύση

                  Του θεού Έρωτα

                             πύρινα βέλη

Λεπτή η γραμμή

         Δε διαφέρει

                    πραγματικότητα

                              και ψευδαισθήσεις

Τρομαχτικό

         Με ξέρεις τόσο

                    πριν καν προλάβεις

                               να με γνωρίσεις

Πολλά δε θέλω

         Δώσε μου μόνο

                      αυτά που πρέπει

                               να αποκτήσω

Σε εκλιπαρώ

           Αγκάλιασέ με

                       και πάνω σου άσε

                                  να ζωγραφίσω

με τα φιλιά μου

             Τα υποσυνείδητα μας

                        σε μια ευθεία

                                    να ταξιδεύουν

Μη με φοβάσαι

            Σφίξε με κι άλλο

                        μάθε πως είναι

                                    να σε λατρεύουν

Δε θα σ' αφήσω

           μα πες μου αλήθεια

                        τι αγαπάς

                                   από εμένα

Με ολοκληρώνεις

             σε ένα κόσμο

                        που όλα τ' άλλα

                                      μου μοιάζουν ξένα

Και την καρδιά μου

             σου τη χαρίζω

                       χίλιες φορές

                            μα αν σε χάσει

Κάρμα θα πει

            και με του χτύπου

                        την αυταπάρνηση

                                θα αντιδράσει

  “persona non grata”

(Πηγή φωτογραφίας:https://www.facebook.com/474316282653320/photos/a.476106979140917.1073741826.474316282653320/969350493149894/?type=3&theater)