Κυριακή 24 Ιουλίου 2016

"Φίλα με" της Χριστίνας Θέμα

Έργο του Βασίλη Σολιδάκη


“ … Tι θλιβερή η παιδική μας ηλικία
όταν η βροχερή εποχή τελειώνει
και ξαναρχίζει η βροχερή εποχή...”
( Ζακ Πρεβέρ “ Θέαμα και ιστορίες )

Φίλα με
Γιατί κρυώνω εδώ
Φίλα τη γύμνια μου
Να ζεσταθώ
Φίλα με
Όπως την πόρνη σου πες
Φίλα με
Και λόγο άλλο μη λες

Πόση αδικία πόση πικρία
Τα αισθήματα μαθήματα
Να μη μου γίνονται
Τόση λατρεία
Και τόση ατυχία
Να 'ναι λερό
Το ρούχο το λευκό
Που φόρεσα για σένα ...

Τετάρτη 20 Ιουλίου 2016

"Δειλά ..." Της Λίας Παπαπέτρου



Photo credit-Λία Παπαπέτρου


Δειλά τα δάχτυλα χαράζουν γραμμές πάνω στο μπράτσο

μια, δυο, τρεις ... κάτι θέλουν να πουν

όσα δεν λένε τα χείλη κι όσα τα μάτια προσπαθούν να κρύψουν

δειλά τα δάχτυλα χαράζουν γραμμές  σαν χνάρια στην άμμο

υπάρχουν για λίγες στιγμές κι ύστερα χάνονται

η ίδια η ζωή τα ρουφάει σαν θάλασσα

ο ίδιος ο χρόνος τα σβήνει από το τώρα

ο χρόνος ο δήμιος ... ξέρεις ... 

αυτός που κάποτε ξάπλωνε νωχελικά στα πόδια σου

και σού έταζε πως θα είναι για πάντα εκεί

κι εσύ τον κλωτσούσες γελώντας 

μέχρι που έφυγε

κι εσύ το μόνο που μπορείς ... είναι να θυμάσαι

τις στιγμές που δεν μπόρεσες να τον κρατήσεις αιχμάλωτο ... 

κι όλο χαράζεις γραμμές 

όπου βρεις

αποζητώντας εκείνο το μπράτσο ...

Σάββατο 9 Ιουλίου 2016

"Μια φορά κι ένα καιρό" της Ιωάννας Γκανέτσα

photo credit-Tom Sierak


Μια φορά κι ένα καιρό ήταν ένας νέος που πίστευε πολύ στην αγάπη.

Από πείσμα ή από ανάγκη δύσκολο να πεις. Ως ευσεβής πιστός ή ταπεινός δούλος, δεν είχε αποφασίσει.

Τις νύχτες κοίταζε τ’ άστρα και τους έδινε τα ονόματα όσων αγάπησε, Είχε βαλθεί να γεμίσει τον ουρανό με δαύτη. Να μη μείνει εκατοστό χωρίς τη μαγεία της. Να μην υπάρχει κανείς που δεν ένιωσε τη δύναμη της.

Πάλευε για χάρη της. Θυσίαζε κομμάτια του. Αγκάλιαζε τρυφερά ό,τι όμορφο έβρισκε στον δρόμο του. Χαμογελούσε σε όποιον θετικά περιέβαλλε τη ζωή του.

Ώσπου μια μέρα, ηλιόλουστη ή βροχερή δεν έχει σημασία, συνάντησε στο δρόμο του μια κοπέλα. Δεν ήταν σίγουρος αν έλαμπε πραγματικά ή αν η παρουσία της έκανε τα μάτια του πιο φωτεινά, όμως ήξερε πως δεν είχε βρεθεί τυχαία στο δρόμο του.

«Τι είναι πιο σημαντικό στη ζωή;», τον ρώτησε ένα απόγευμα δίπλα στη θάλασσα.
«Η αγάπη», απάντησε εκείνος χωρίς δεύτερη σκέψη.
«Τότε, αγάπησε με», τον πρoέτρεψε. «Πολύ. Όσο πιο πολύ μπορείς».
«Δεν μπορώ», είπε σαστισμένα. «Υπάρχει μια άλλη. Και την αγαπώ. Πώς μπορώ ν’ αγαπώ τόσο πολύ δυο ταυτόχρονα; Θα έπρεπε να μοιράσω την αγάπη. Κι αυτό δεν θα ήταν δίκαιο για εκείνη. Γιατί κι εκείνη με αγαπά, και μάλιστα με όλη της την καρδιά».

Η κοπέλα δεν θύμωσε. Μόνο επεξεργαζόταν τα χαρακτηριστικά του προσώπου του. Πάλευαν να μείνουν ήρεμα.

«Αν κάτι μου συνέβαινε, θ’ ανησυχούσες;», τον ρώτησε τελικά.
«Πολύ»
«Αν κάποια στιγμή εξαφανιζόμουν εντελώς από τη ζωή σου, θα το άντεχες;»        ‘
«Καθόλου»
«Αν σου ζητούσαν να με διαγράψεις από τη μνήμη σου, σαν να μην πέρασα ποτέ από τη σκέψη σου, τις στιγμές σου. Θα το δεχόσουν;»
«Με τίποτα».
«Κι όμως, παρόλα αυτά, ισχυρίζεσαι πως δεν μπορείς να με αγαπήσεις πολύ... Λες και σε ρωτά η αγάπη, πόσο θα αγαπήσεις και ποιον. Λες και είναι στο χέρι σου. Τι σόι αγάπη θα ήταν, αν ερχόταν κατά παραγγελία;»
«Δεν καταλαβαίνεις… Φοβάμαι. Φοβάμαι πως αν σε αγαπήσω πολύ, θα είναι για πάντα. Και η πιθανότητα να πονάω για πάντα, επειδή δεν μπορώ να σ’ έχω, είναι αβάσταχτη»
«Το αν θα με έχεις ή όχι στη ζωή σου είναι απόφαση. Δική σου, δική μου ή και των δυο, δεν έχει σημασία. Το αν θ’ αγαπήσεις εσύ εμένα ή εγώ εσένα ή ο ένας τον άλλο, είναι απόφαση των μέσα μας, της καρδιάς, της ψυχής ή και όλων μαζί. Κι αυτά έχουν ήδη αποφασίσει… Σ΄ αγαπώ…».

Ο νέος δεν μίλησε. Μόνο χαμήλωσε λίγο το βλέμμα κι έμεινε να κοιτάζει τη θάλασσα, δαγκώνοντας τα χείλη του μέχρι που μάτωσαν.

Η κοπέλα δεν άντεχε να τον βλέπει να βασανίζεται για την αγάπη. Άπλωσε τα χέρια της, τα έβαλε στα μάγουλα του και σήκωσε το κεφάλι του μέχρι που το βλέμμα του κλείδωσε στο δικό της. Πέρασε τους αντίχειρες πάνω από τα χείλη του και σκούπισε το αίμα. Έπειτα πλησίασε, του έδωσε ένα φιλί στο μέτωπο και χαϊδεύοντας με το πρόσωπο της το δικό του, έφτασε τα χείλη της στο αυτί του.  

«Κι αν φοβάσαι, κρύψε με στις πιο σκοτεινές γωνιές του μυαλού σου. Ίσως τότε καταλάβεις πόσο φως γεννά η αγάπη», του είπε. Έπειτα, σηκώθηκε αργά, γύρισε την πλάτη και απομακρύνθηκε.

Ο νέος έσκυψε το κεφάλι ξανά. Δεν ήθελε να τη βλέπει να φεύγει. «Σ’ αγαπώ», ψιθύρισε την ώρα που έκλεινε τα μάτια του και ο μόνος που το άκουσε ήταν ο άνεμος.

Από εκείνη τη μέρα, κάθε φορά που ένα αστέρι έπεφτε, του έδινε το όνομα της και έκανε μια ευχή:

Να βρει τη δύναμη να της πει πως την αγαπούσε. Πολύ. Βαθιά. Για πάντα.


Γιατί μόνο έτσι μπορούσε. Γιατί μόνο έτσι της άξιζε.

Δευτέρα 4 Ιουλίου 2016

«Μίλησε μου για την αγάπη» απο την Καλυψώ Τόττη


                                                                                        
 (Φωτογραφία:Καλυψώ Τόττη)

«Μίλησε μου για την αγάπη»
Υ.Γ. Γράμμα σε μπουκάλι

-Μίλησε μου για την αγάπη…..
-Για ποια;
-Για την αγάπη…
-Μα τι λες, πως σου ήρθε μέσα στα άγρια μεσάνυχτα;
-Γιατί σε ξύπνησα; Αφού εσύ διαβάζεις κι εγώ δεν έχω ύπνο…Που είναι το κακό;
-Δεν έχεις ύπνο;
-Όχι, σήμερα μετά την δουλειά σκεφτόμουν την αγάπη, είχα μια συζήτηση με τους συναδέλφους μου το πρωί και μου έμεινε η απορία. Θέλω να μου πεις! Τόσοι μεγάλοι έχουν μιλήσει για αυτήν….εσύ πως την ορίζεις;
- Τι θέλεις να σου πω;
- Να μου πεις δυο λόγια, όχι πολλά. Μέχρι εκεί που αντέχεις.
-Μας πως μπορώ να σου περιγράψω την αγάπη με δύο λόγια; Κι αν είναι φτωχά;
Έλα προσπάθησε….
Να μου πεις αυτό που λες όταν κρυβόμαστε κάτω από την κουβέρτα τον χειμώνα αρνούμενοι να παραδοθούμε στη δίνη της καθημερινότητας.
Να κάνεις αυτό που κάνεις όταν με βλέπεις να με βαραίνει η σκιά μου και να με φοβίζει. Όταν παλεύω με τον εαυτό μου.
Όταν μου δείχνεις νέα πράγματα, τρόπους και νοήματα. Να είσαι η πυξίδα μου.
Όταν με κοιτάς και διαβάζω μέσα στα μάτια σου την σοφία όλου του κόσμου κι ακόμα παραπέρα.
Να, αυτό το άγγιγμα που κάνεις και μοιάζει σαν δροσερό αεράκι καλοκαιριού- στον απογευματινό ήλιο- που παίρνει την κάψα.
Να ακούω την φωνή σου που με ξαναγυρίζει στην μήτρα της μητέρας μου –την ακούω σαν νανούρισμα -και νιώθω ασφαλής.
Να με μυρίζεις και να μοιάζει σαν άνοιξη όλη αυτή η ανταλλαγή των αρωμάτων μας.
Να με σηκώνεις πριν πέσω, να πέφτεις κι εσύ και να σηκωνόμαστε μαζί.
Να περιμένουμε μαζί τα απροσδόκητα, γιατί πάντα θα υπάρχουν αυτά που δεν έχουν έρθει. Σαν τα φύλλα του φθινοπώρου που μαντεύεις ποιο θα πέσει!
Όταν θυμώνεις μαζί μου και μπορώ να κάνω τον θυμό σου ποίημα.
Όταν μου τραγουδάς παράφωνα αλλά εγώ ακούω εσένα και όχι την μελωδία.

-          Να σου πω κάτι;Σ’ αγαπώ. Δεν ήθελες πολλά λόγια σωστά; Για μένα αυτό είναι αγάπη να το λες και να είναι μια ευχή.Που ντύνεται φτωχά αλλά χαρίζει μεγάλο πλούτο.
-          Ισχύει για όλους;
-          Ναι, είναι μια «συνταγή» για όλους. Μόνο με την αγάπη μπορείς να κάνεις πράγματα!
-          Ναι μπορείς, αλλά σαν να νύσταξα τώρα….Μπορώ να κλείσω τα μάτια μου και να κάνω αυτήν την ευχή;
-          Ναι, φυσικά! Καληνύχτα.
-          Καληνύχτα, αφού μ ’αγαπάς.

Καλυψώ Τόττη 17/5/2016

"Έρωτας" απο vasoula vasilikh



(Φωτογραφία:UP ART )

"Έρωτας" 

Eρωτάς μια λέξη αποτελούμενη από 6 γράμματα άλλα με τέτοια δύναμη που μόνο το άκουσμα της προκαλεί θόρυβο όλα τα γράμματα και κάτι κρύβουν μέσα τους μια ιδέα ένα νόημα το ε φανερώνει την έλξη που αρχίσεις να νιώθεις για κάποιον στην αρχή , Το Ρ την ροπή στην υπερβολή που έχουν συνήθως οι ερωτευμένοι το ω ίσως φανερώνει το σ αγαπάω ίσως και όχι το τ την πολλά και δυνατά καρδιοχτύπια το α την αγκαλιά τα αισθήματα.

Το Σ τον χωρισμό ο ερωτάς από μόνος του είναι το πιο ωραίο συναίσθημα που μπορεί να βιώσει ο άνθρωπος σε ανανεώνει σου δίνει δημιουργικότητα όσοι δεν τον έχουν ζήσει είναι στίχοι χωρίς μουσική. 

 vasoula vasilikh

 (Πηγή φωτογραφίας: https://www.facebook.com/474316282653320/photos/a.476106979140917.1073741826.474316282653320/1027231907361752/?type=3&theater )

"Όλα τα Μου να γίνουν Σου" της Κατερίνας Τσικουράκη


(Φωτογραφία:Κατερίνα Τσικουράκη)

Όλα τα Μου να γίνουν Σου
 
Μια αίσθηση με κατακλύζει
Πάντα έντονη,
όπως ό,τι έχει να κάνει μαζί σου
Λαιμαργία θα την έλεγα
Πεινάω για στιγμές μαζί σου!
Ένα «δεν μου φτάνει» πλανιέται στον ορίζοντα
Μαζί σου τίποτα δεν είναι αρκετό

Ένα κομμάτι μου μένει πίσω
Θέλω να μοιράζεσαι τις στιγμές μου
Το μου είναι λίγο,
Είσαι εκείνο το πρόσωπο,
που θέλω να μεταφέρω ό,τι βλέπω

Να βρισκόμαστε στον ίδιο χώρο,
χωρίς να κάνουμε κάτι μαζί
Υπάρχει έκδηλη μελαγχολία στην απουσία
μα στην διαβεβαίωση, ότι υπάρχουν τα μάτια,
αυτά τα μάτια, τα καστανά, τα δικά σου
ένα χαμόγελο εμφανίζεται
ξαφνικά, αβίαστα,
χωρίς ιδιαίτερο λόγο, από το πουθενά
Θέλω το χαμόγελό μου και το χαμόγελό σου,
μ’ ένα τρόπο να συνδέονται,
μυστικά, σε ένα δικό μας μέρος
Θέλω το χαμόγελό σου να με φιλάει παντού

Να μυρίζω το ξεχωριστό άρωμα στο λαιμό σου
Να μπορώ να παίζω με τον θύσανο στον στέρνο σου
Να νιώθω το σώμα σου,
ακόμα και όταν κοιμάμαι,
ψάχνοντας ασυναίσθητα την ζεστασιά του κορμιού σου
Θέλω να αποκοιμιέμαι χωμένη μέσα στα πόδια σου
και κατά λάθος να σε βρίσκω μέσα στην αγκαλιά μου
Να είναι μεσημέρι να ασχολείσαι με το οτιδήποτε
και εγώ χωμένη στην αγκαλιά σου και στην κουβέρτα
όνειρα να βλέπω αβέρτα!

Δεν υπάρχει τίποτα πιο άνετο,
πιο γλυκό, πιο τρυφερό
από το να νιώθω το χέρι σου στην κοιλιά μου,
σαν πονάω σαν γιατρικό
Η αγκαλιά το αντίδωτο για κάθετι άσχημο
και ξεχνάς τα πάντα
μια κουραστική μέρα,
έναν τσακωμό,
την έλλειψη διάθεσης
Οι αγκαλιές από το τίποτα,
για το τίποτα,
που δημιουργούν τα πάντα!
Να με έχεις απλά αγκαλιά
Χωρίς λόγια
Δεν θέλω άλλα λόγια
Ξέρω και ξέρεις ότι δεν χρειάζονται

Είναι λυτρωτικό να νιώθω την μυρωδιά σου
Ή να ζω την ψευδαίσθησή της έμμεσης αγκαλιάς
φορώντας τα ρούχα σου όταν λείπεις
Το κρύο δεν σ’αγγίζει,
όταν η καρδιά είναι ζεστή

Οι λέξεις υπάρχουν και δίνουν διαφορετικό νόημα
όταν για μας έχουν άλλη σημασία
Υπάρχει κοινός κώδικας επικοινωνίας,
ακόμη και συζήτηση περί ανέμων και υδάτων,
η συζήτηση από το πουθενά
γίνεται σε άλλη διάσταση μαζί σου

Και όλα αυτά γιατί σ’αγαπάω αφού!
Σ’αγαπάω από τον ουρανό
μέχρι την σελήνη!
Από τον ουρανό.....
Μέχρι την σελήνη....

Κατερίνα Τσικουράκη